Dzień odcięcia

Znowu ktoś by czegoś chciał, a ja znowu nie wyrabiam
Znowu ktoś miał coś załatwić, ale jak zwykle dał ciała
Znowu o coś prosiłam, ale jak grochem o ścianę
Bo, żeby coś było dobrze muszę to zrobić sama
Znowu ścigam się z terminem, bo ,,ogarnę to" stwierdziłeś
I nie ogarnąłeś, ja ogarniam to, jak zwykle
I dostrzegam prawdę w słowach tych, gdy jestem w potrzebie
Jeśli umiesz liczyć, to licz tylko na siebie
Więc dziś wyłączam telefon, na darmo się dobijasz
Nie obchodzi mnie co chcesz, żebym załatwiła
Dzisiaj wyłączam internet, nie odbieram wiadomości
Miałeś coś zrobić? Już nieważne, zapomnij
Dziś nie wpuszczam cię do domu, więc nawet tu nie przychodź
Dzisiaj nic od ciebie nie chcę, więc ty też mnie nie męcz dzisiaj
Nie chcę wszystko robić sama i nie będę cię wyręczać
Lecz dziś nie będę się wkurzać, bo to mój dzień odcięcia

                                                                                Loretta

Czarne kwiaty

Piosenka napisana już jakiś czas temu, na jakimś skrawku papieru, który zgubiłam. Na szczęście część piosenki miałam nagraną na dyktafon, resztę sobie przypomniałam. I dalej nie mogę się zdecydować, jaki powinnam dać tytuł. ,,Czarne kwiaty" czy ,,Przy tobie"? Na razie zostają ,,Czarne kwiaty".  :)

Czarne kwiaty w czarnych sercach wybuchają iskrą czerni
Gdy roztapiam siebie w ogniu, znowu stojąc na krawędzi
Myśli ciekną przez palce, ja nie mogę złapać żadnej
Szybko nikną w otchłani, niwecząc kolejne szanse
Radość wybucha szmaragdem twoich oczu, jak nadzieja
W moich oczach tyle cienia, lecz czy dzisiaj to coś zmienia
Miękki dotyk, jak aksamit wywołuje serca drżenie
I poddaję się tej chwili, opadając w zapomnienie
I choć trwa to jeden moment zapętlony w nieskończoność
Jakby sen to była jawa albo snem była świadomość
Miesza w głowie się, imaginacja zdarzeń
Co ma charakter wrażeń, co zostaje w sferze marzeń
Myśli płyną, kreując nowe kombinacje złości
Szukając jakiejś rysy w perfekcji całości
I sama sobie zamykam coraz więcej bram
Co dzień wykrwawiając się z niezadanych ran

Zatruta żarem w nutach, spróbuj przejść się w moich butach
Czy to uległość czy buta, z uczuć zupełnie wyzuta
Wewnętrzne monologi, sufit z poziomu podłogi
Przeszkody i przestrogi, proste drogi, kręte drogi
Mimika w niemych krzykach i w spojrzeń galaktykach
Wszystko dookoła znika, kiedy tylko mnie dotykasz
Ta tożsamość czy odbicie, jak po drugiej stronie lustra
Czując pełnię radości czy mogę czuć się pusta
Czując twoje usta, widząc szkarłat, krew pulsuje
I trzymam cię kurczowo, licząc, że mnie uratujesz
Zrozumienie tej muzyki, trudnej treści trudny przekaz
Fale samokrytyki, podarte kartki leżą w śmieciach
Nad ranem bledną gwiazdy, zabierając emblematy
Noc napisze poematy, ja znów spiszę je na straty
Takie będą rezultaty, zawieszona gdzieś w połowie
I może mi to przejdzie, gdy znów znajdę się przy tobie

                                                                                 Loretta

Okno

Jest okno z widokiem na świat poza mną

Jest parapet i kubek z gorącą herbatą

Jest zima, jest jesień, jest wiosna, jest lato

Jest zimno, jest ciepło, ciemno i jasno

Jestem ja, stoję przy oknie i patrzę

Jestem ja, stoję i czekam jak zawsze

Czekam na coś, co jest tylko iluzją

Na coś co nie przyjdzie, bo idzie już tak długo

Czekam na decyzję, których nie umiem podjąć

Czekam na kroki, które pójdą dobrą drogą

Czekam na zmiany, takie które nie bolą

Czekam na ludzi, którzy nie sypią ran solą

Czekam na właściwy czas, na właściwe miejsce

Na coś, co jak złapię, to już mi nie ucieknie

Czekam na przygodę, co zapuka do mych drzwi

A może czekam na kogoś, takiego jak ty

Stoję w oknie i patrzę, stoję w oknie i czekam

Czas płynie szybko, jak płynie za oknem rzeka

Lecą kartki z kalendarza, lecą lata w metryce

Lecą dni, lecą miesiące, tak przelatuje życie

Lecą słowa na wiatr, niedotrzymane obietnice

Puste ,,kocham" i szczere ,,nienawidzę''

Fałszywe gesty i prawdziwe emocje

Strach, ból i smutek, strach, ból i... cokolwiek

Obojętność, co przeszywa moje trzewia

Bo ja tylko tu stoję, bo ja tu tylko czekam

Za szklaną taflą okna, najsilniejszą z granic

Odgrodzona od wszystkiego, co mogłoby mnie zranić

Zamknięta w złotej klatce, a kluczyk wyrzuciłam

Tak bałam się upadku, że nawet nie ruszyłam

Myślałam, że zyskuję, właściwie tylko tracąc

I czekając za oknem, czekając nie wiem na co

Życie będzie ranić, bo życie nie jest łatwe

A ludzie ci dokopią, czerpiąc z tego satysfakcję

Słowa cię przeszyją w każdym możliwym miejscu

Dając rany w emocjach, dając blizny na sercu 

Zmiany przyjdą, zmiany będą, nie pytając cię o zdanie

Może rządzi tym przypadek, może wszystko jest spisane...

A ja

Wreszcie podejmę decyzję, wreszcie wezmę życie w dłonie

Uwierzę, że mogę wszystko i wszystko, co mogę zrobię

Świat wciąż się kręci, więc i ja się nie zatrzymam

Możesz mówić mi co zechcesz, a i tak mnie nie powstrzymasz

Wiosna, lato, jesień, niezależnie od pogody

Wyjdę z domu i to ja zapukam do drzwi przygody

Zostawiając herbatę, parapet i wszystko to

Zostawiając to życie obserwowane przez szkło

I szybko płynie czas, tak jak za oknem rzeka

I nie wiem, co będzie, ale ja już nie czekam

                                                                   Loretta

Jestem kimś, kogo nie znasz

Jestem kimś, kogo nie znasz, cudzym odbiciem w lustrze
Cudzym krzykiem rozpaczy, cudzymi łzami w poduszce
Jestem kimś, kogo nie znasz, nie daję kolejnej szansy
Nie wierzę w happy endy, gdy dokoła nas atrapy
Jestem pesymistką, a kłamię gdy zaprzeczam
Zamykając stary, nie weszłam w nowy etap
Trzasnęłam wszystkimi drzwiami, paląc wszystkie mosty
Dając jeden gest w charakterze riposty
Jestem kimś, kogo nie znasz, ukrytym drapieżnikiem
Mam pomieszane w mózgu, przestawione w psychice
Jestem kimś, kogo nie znasz, gdzieś zabrakło mi empatii
Utknęłam w tej matni, nigdy nie mając racji
Nie wiem, jak liczyć czas, zawsze jest go za mało
Żyje się, jak się umie, nigdy tak jak się chciało
Na rozdrożu, w głowie z nic niewartym echem
Zastanawiam się, czy wciąż jestem człowiekiem

Przestałam patrzeć w gwiazdy, odległe kule ognia
Przestałam patrzeć w  chmury, to nic więcej, jak woda
Przestałam patrzeć w niebo, nikt z nas nie poleci
W bajki o możliwościach wierzą tylko dzieci
Marazm mnie pożera, określa mnie stereotyp
Rzucona w kąt, jak rekwizyt, wadliwa, jak prototyp
Nadchodzi kolejny dzień, znów jest tylko nową datą
Składam się z tego, co wymyka się schematom
Czuję się, jak marionetka, ta szmaciana kukiełka
Gdy odegram swą rolę ktoś wciśnie mnie do pudełka
Mam za dużo ambicji, a za mało odwagi
Nie umiem się kontrolować i nie znam równowagi
Jestem kimś, kogo nie znasz, kimś, kogo nie poznasz
Stworzyłam labirynt, z niego nie da się wydostać
Byłam kimś, kogo rozumiałam doskonale
A teraz? Sama siebie nie znam wcale

                                                          Loretta

WYŚCIG

Piosenka  nie należy do najlepszych i przydałby się jej refren, ale trudno. Jak już ją napisałam to tu wrzucę ;)

Czasem mam tak, że biegam w maratonie

Bo ten czas mi ucieka, ja go bezustannie gonię

I choć trwonię go na bzdury, kiedy mam go za dużo

To próbuję to nadrobić, kiedy znowu jest za późno

W innym miejscu, w innym czasie, zaburzając czasoprzestrzeń

Może byłabym kimś innym, byłabym kimś kim nie jestem

W innej galaktyce gwiazd i w innym ruchu planet

Spotkałbyś mnie jeszcze raz, bo to gdzieś zapisane?

Na ulicy w tłumie ludzi, przypadkowy dotyk dłoni

Zatonęłabym w twych oczach, jak w odmętach morskich

Czy minąłbyś mnie bez słowa, a ja bym minęła ciebie

Pisząc inną historię, która jak się skończy nie wiem

I właśnie o to chodzi, wciąż krążymy w niepewności

A wybory nas budują albo niszczą po całości

I nie da się nic zrobić i nic dodać, i nic ująć

A może coś się uda, gdy będziemy żyć próbując

Ciemnie niebo, gęste chmury, zimny wiatr targa ubrania

Pusta ulica, gdzieś na skraju postrzegania

Krople deszczu lśnią na skórze, w świetle kolejnej pełni

Głos odbija się echem, kroki brzmią jak odgłos werbli

Staję na linii startu, chyba jestem jedyna

Czy wszyscy już skończyli, choć ja dopiero zaczynam

Czy wyścig coś mi da, czy tylko coś zabierze

Na starcie nikt nie powie, ja dowiem się na mecie

I tylko czas płynie i tylko czas przemija

A wszyscy wokół mówią „nie da się tego zatrzymać!”

To banał wiem to, no i co z tego

Przecież banałem na serio jest nasza codzienność

Jak to mówią suma wdechów i wydechów

Kolejny dzień minął jak zwykle w pośpiechu

I kolejne dni miną, a z nimi kolejne noce

A liczą się chwilę, które zapierają oddech!

Możesz zniszczyć zegary, powyrywać im wskazówki

I wrzucić to wszystko na dno zapomnianej studni

Usunąć czasomierze z domu i zewsząd

Będą patrzeć na ciebie i powtarzać „to szaleństwo”

Ciągle gdzieś biegniemy, bo krzyczą za nami biegnij

Musisz coś złapać, bo wszystko ci ucieknie

W ciągłym pędzie, do przodu, nie oglądaj się za siebie

Musisz być pierwszy w tej pogoni po szczęście

A może to nie jest tak i trzeba czasem stanąć

Zastanowić się nad tym do czego nas wybrano

Pójść własną drogą, ale pójść nią powoli

Może tak się szuka szczęścia, może o to chodzi

A ja wciąż tu jestem i wciąż tutaj walczę

Czasem przegrywam, a czasem trzymam tarczę

Idę patrząc w słońce, o zmierzchu i o świcie

Jak długodystansowiec ścigając się z życiem

                                                              Loretta

TŁUMACZENIE #3

Tłumaczenie kolejnej piosenki Imagine Dragons. Tym razem jest to "Bleeding out" - "Wykrwawiam się". Nie jest zbyt dokładne, ale wydaję mi się, że jest ok. 

Wykrwawiam się

Więc jeśli cię zawiodę

Wykrwawię się

Tak dla ciebie to zrobię

Odsłaniam swe

Wszystkie winy

Zamykam oczy

Już nie mam siły

Wykrwawiam się

Wykrwawiam się dla ciebie

Dla ciebie

Przyjdzie dzień

I zgubię się w tym świecie

Czas zatrzyma się i schowa się pod ziemię

Szare niebo

I wszystko wokół wyje

Sięgnę w głąb

Zobaczyć czy jeszcze żyję

Ty mówisz, że to błąd

Ty mówisz, że to błąd

Ale dla mnie już

Nie ma ucieczki stąd

Wykrwawiam się

Więc jeśli cię zawiodę

Wykrwawię się

Tak dla ciebie to zrobię

Odsłaniam swe

Wszystkie winy

Zamykam oczy

Już nie mam siły

Wykrwawiam się

Wykrwawiam się dla ciebie

Dla ciebie

Beznadzieja wciąż

To jest dobry moment

Wilki chcą

Wyciem oznajmić koniec

Przekrwiony wzrok

I pustka w twoich oczach

Syty cień

Będę straszył cię po nocach

Ty mówisz, że to błąd

Ty mówisz, że to błąd

Ale dla mnie już

Nie ma ucieczki stąd

Wykrwawiam się

Więc jeśli cię zawiodę

Wykrwawię się

Tak dla ciebie to zrobię

Odsłaniam swe

Wszystkie winy

Zamykam oczy

Już nie mam siły

Wykrwawiam się

Wykrwawiam się dla ciebie

Dla ciebie

Wykrwawiam się

Więc jeśli cię zawiodę

Wykrwawię się

Tak dla ciebie to zrobię

Odsłaniam swe

Wszystkie winy

Zamykam oczy

Już nie mam siły

Wykrwawiam się

Wykrwawiam się dla ciebie

Dla ciebie

                                 Loretta

Przepraszam

 Kolor czerwony odpowiada wersom "wypowiadanym" przez dziewczynę, kolor niebieski przez chłopaka.

 Przepraszam, znów zrobiłam ci na przekór

Znowu mi wypomnisz, że nie wzięłam swoich leków

Nie lubię ich, one tłumią to kim jestem

Powinnam się domyślić, że dlatego ze mną jesteś

I wiem, przemawia przez ciebie troska

Lecz wszystko, co mówisz brzmi jak niechciany rozkaz

To godzi w moją naturę buntownika

I potem sama nie wiem, kto kogo bardziej unika

Zamknęłam się w sobie, paleta barw szaleństw

I będzie jak zwykle, znowu wszystko przewalę

„To twoja wina” wyczytam w twojej twarzy

Choć będziesz miał to w oczach, wymówić się nie odważysz

Przepraszam, nie patrz na mnie takim wzrokiem

Gdy widzę w nim brak nadziei na cokolwiek

Przepraszam, jutro będę już kimś innym

Leki przytłumią wszystkie porąbane myśli

Przyjdziesz do mnie rano, przytulisz mnie, pogłaszczesz

„Czy to takie trudne? Czy nie może tak być zawsze?

Przecież ja cię kocham, przecież chcę być z tobą”

Tak jasne, gdy jestem inną osobą

Przepraszam, wiem, że się martwisz

Ale ja do walki z sobą potrzebuję armii

Kochasz mnie, czasem o tym zapominam

Nie biorę leków i ogólnie przeginam

Potem się tłumaczę ze wzrokiem wbitym w asfalt

Powtarzając wciąż jedno słowo przepraszam

A następnego dnia wszystkie leki biorę

Bo tylko tak będę z tobą choć przez moment

A ta chwila jest dla mnie najważniejsza

Bo kocham cię tak mocno, że nie starcza mi serca

Nie przepraszaj, ja już znam to na pamięć

Znowu powiesz „zaufaj” po to by zdradzić zaufanie

Znowu na mnie spojrzysz, tak naprawdę nie patrząc

Bo nie chcesz widzieć, że we mnie też coś zgasło

Chciałbym czasem czytać w twojej głowie

Bo dobrze wiem, że sama z siebie nic nie powiesz

Chciałbym zobaczyć twój kolorowy świat

Chyba żeby wytknąć, co w nim jest nie tak

Przepraszam, też jestem tylko człowiekiem

Mam ludzką definicję, tego co to szczęście

Twardy grunt pod nogami z tobą się rozsypuje

Bo wciąż mi odpływasz, wciąż gdzieś lewitujesz

Nie umiem dotrzeć do ciebie, gdy tam jesteś

Więc siłą ściągam cię do siebie na ziemię

Przepraszam, ale tak bardzo cię kocham

Ty tego nie rozumiesz, odbierasz to na opak

Myślisz, że cię szprycuję, wciskam ci truciznę

Bo chcę cię wpasować w swoją schematyczną wizję

To nie jest tak i bardzo przepraszam

Robię co mogę i naprawdę się staram

Nie wiem, jak to wyjdzie, ale jedno na pewno

Chcę być z tobą, chcę żebyś była ze mną

Jeszcze raz bardzo przepraszam

Robię co mogę i naprawdę się staram

Nie wiem, jak to wyjdzie, ale jedno na pewno

Chcę być z tobą, chcę żebyś był ze mną

                                                          Loretta