Odbicie

Czy popełniam błąd patrząc na odbicie w lustrze?

Bo ta, która tam była chyba zniknęła na dłużej

Mówisz, że mnie znasz, kiedyś to była prawda

Ale teraz co najwyżej spotkasz mnie w swoich koszmarach

Mówisz, że się zmieniłam, nie ma rady na te zmiany

W kawałkach zwiewnego buntu rozwiewamy się my sami

Może znów przegrywamy, bezsilnie próbując wygrać

Bo nie da się polecieć na połamanych skrzydłach

Nieboskłon się oddala, a wiatr już nie krąży we krwi

Choć czujesz grunt pod stopami to chwiejesz się na krawędzi

Tak wyszło, nie znam na to odpowiedzi

Ale wszystko się rozjaśnia, gdy zbliżasz się do ziemi

Bez potrzeby ratunku, bo wszystko siedzi w głowie

A w rozliczeniu i tak ufasz tylko sobie

Jak kilwater na wodzie, rozpływa się i blednie

Pozostałość po statku, który zniknął we mgle

Grasz zgodnie z zasadami, ściskając w dłoni karty

Próbując sprawić by nie wyszło jak ostatnio

Albo łamiesz paragrafy, robiąc czego nie wolno

A na końcu każdej drogi spotkasz się z asystolią

Czy popełniam błąd patrząc w odbicie w twych oczach

Bo po prawdzie w pamięci rozpłynął się już twój obraz

Szeptałeś kocham cię w niekrępującej ciszy

Teraz oboje milczymy jedno drugiego nie słyszy

Kiedyś patrzyłeś mi w oczy mówiąc, że jestem jedyna

Teraz nigdy już nie będę obrazem na twych źrenicach

Kiedyś stałeś w tym miejscu teraz widzę tylko cienie

Nasza wizja miłości była tylko przywidzeniem

Słowa kocham cię jak ścierwo zdeptane

Przetrawione, wyplute do mnie przez ramię

Pozbawione znaczenia, obleczone w nicość

Jakby wyrządzone krzywdy usprawiedliwiała miłość

I zostałam tak jak stałam na kolejnym zakręcie

Tylko bez jednej z dróg która mogła biec po szczęście

Ale to nie było to, znowu się pomyliłam

I stojąc na rozdrożu zostałam tak jak byłam

Grasz zgodnie z zasadami, ściskając w dłoni karty

Próbując sprawić by nie wyszło jak ostatnio

Albo łamiesz paragrafy robiąc czego nie wolno

A na końcu każdej drogi spotkasz się z asystolią

Czy popełniam błąd spoglądając w głąb siebie

Gdy topię wszystkie smutki w bezpodstawnym gniewie

Gdy staram się złożyć układankę w całość

Budując własne ja z tego co we mnie zostało

Zmieniłam się i tego mi było trzeba

Wreszcie wiem czego chcę, zamiast tylko podejrzewać

Wreszcie patrzę na siebie i wiem, że jestem silna

Dostrzegam prawdziwą mnie w tych wszystkich odbiciach

Popełniałam błędy poszukując tożsamości

Godząc się na warunki, pozbawiające wolności

Nie umiałam się oprzeć, przepełniona strachem

Za bardzo świadoma, że to wszystko jest naprawdę

I każda decyzja pcha tylko w jedną stronę

Lecz by coś się zaczęło, coś musi być skończone

Ale teraz pewna siebie patrzę w lustra taflę

Bo tą którą w niej widzę zostawię w sobie na zawsze

                                                                             Loretta